Een prachtige abstracte compositie, versleten, met primaire kleuren. De compositie is als geheel ongewild. Iedereen heeft er gewoon wat opgespoten. En toch werd het iets moois. Daar hou ik van, onbewuste gezamenlijke inspanning leidt tot iets, wind en regen doen de rest. Er is echter 1 stukje waar je aandacht meteen naartoe gaat. Een vraag, een dwingend verzoek: ‘help me?!’. Niet met hoofdletters geschreven maar allemaal met kleine letters. Eigenlijk heel bescheiden, hetgeen nog wordt geaccentueerd door het vraagteken. Ik ben ooit afgestudeerd op altruïstisch gedrag. Wanneer helpen mensen je en wanneer niet. We weten hier niet wat wordt gevraagd, hoe we kunnen helpen en wie het is. We gaan dus niet helpen, maar een beetje onrustig maakt het toch. En dat is mooi, dat betekent dat je dat prachtige vermogen tot altruïsme in je draagt, anders had je het niet gevoeld.
Menu